باز هم نوستالژی

در نوشته ی قبلی از نوستالژی یا همان یاد و حسرت گذشته گفتیم و دوستان هم چه خوش نوشتند. این حس شکلهای مختلفی دارد، مثلاً بعضی وقتها شنیدن ترانه ای، رسیدن بویی به مشام، دیدن چهره یا منظره ای یا خوردن غذایی این حس را به وجود می آورد. یکی از چیزهایی که این حس را در من به وجود می آورد و مرا با خود به دنیای معصومانه ی کودکی می برد بویی است که در بقالی های قدیم می آمد و هنوز در بعضی خواربارفروشیها به مشام میرسد، ترکیبی از بوی لبنیات به خصوص پنیر، صابون و خوردنیها و خواربار موجود در مغازه. این بو هنوز مرا به دوران کودکی می برد. البته بعضی وقتها بهتر است به گذشته نقب نزنیم ، مثلاً فیلم یا کتابی را که در خردسالی دیده یا خوانده ایم دیگر نبینیم یا نخوانیم و بگذاریم خاطره ی شیرینش در ذهنمان باقی بماند. چون با گذشت ایام آدمها عوض میشوند و سلیقه شان هم تغییر میکند، پس ممکن است همان عشقهای کودکی پس از بازخوانی یا بازبینی در نظرمان ابلهانه جلوه کند. در همین سفر اخیر سری به دبستان دوران کودکی زدیم. برادرم گفت: همیشه فکر میکردم حیاط این مدرسه چقدر بزرگ است اما حالا میبینم چه کوچک بوده! یعنی حتی ابعاد با گذر زمان از دید ما تغییر میکنند، چون مثلاً بزرگ میشویم. راستی چه صدا، بو ، مزه یا ... شما را به گذشته می برد؟