چه خوب که ما سوپرمن نیستیم

چند شب پیش فیلم بازگشت سوپرمن را تماشا میکردم که برای خود من بازگشتی به دوران کودکی بود که قهرمانهایمان همین سوپرمن و بتمن و اسپایدرمن و بقیه ی من ها بودند! از بین همه ی این قهرمانها سوپرمن با بقیه فرق داشت. مردی خوش قیافه و قوی هیکل که زور زیادی داشت، همه چیز رااز فاصله ی دور میشنید و میدید، به همه کمک میکرد، همه دوستش داشتندو ... آن زمان دوست داشتیم مثل او پرواز کنیم، کسی هویتمان را نداند،، نیروی خارق العاده داشته باشیم و الی آخر. حالا که درست فکر میکنی و از هیجانات کاذب فاصله گرفته ای می بینی چه خوب شد که سوپرمن نیستی. بیچاره وقت آزاد که ندارد، همه اش باید به مشکلات مردم رسیدگی کند، بعدش هم کو آدم قدرشناس؟ تازه حساب کنید شما سوپرمن باشید و بخواهید در شهری مثل تهران به مردم کمک کنید. همان روز اول جان از دماغ مبارک در می رود. دوم اینکه اگر در این هوای آلوده پرواز کنید روز دوم بر اثر استنشاق گازهای سمی روانه ی بیمارستان میشوید( البته لباستان را هم باید هر روز به خشکشویی ببرید یا بدهید آن را در تشت برایتان بشویند). سوم اینکه زندگی شخصی ندارید و دستتان هم هیج وقت به دختره نمیرسد، فقط دورادور برای هم قروقمیش میایید! در ضمن گیریم جناب آقای سوپرمن (یا به قول یکی از دوستان سوپرمند!) تشریف آورد تهران. چکار میخواهد بکند؟ کوپن فروشی؟ مسافرکشی؟ در بهترین شرایط میتواند باشگاه بدنسازی تاسیس کند. راستی به نظر شما اگر سوپرمن به تهران بیاید چه خواهد کرد؟