گارد سیویل

بر گرده ی اسبانی سیاه می نشینند
که نعل هایشان نیز سیاه است
لکه های مرکب و موم
بر طول شنل هاشان می درخشد
اگر نمی گریند برای آن است
که به جای مفز سرب در جمجمه دارند
و روحی از چرم برقی
از جاده های خاکی فرا می رسند
گروهی خمیده پشتند و شبانه
که بر گذرگاه خویش سکوت ظلمانی صمغ را می زایانند و
وحشت ریگ روان را

از ترانه ی گارد سیویل اسپانیا
فدریکو گارسیا لورکا
ترجمه: احمد شاملو